Mensen hort en komt al te gare zet junder nere en ziet da'j't verstaat want 'k ga j'gaan vertellen van Piere, de beeste ne reus van ne vent, ne rare karwaat
Je kon het al zien van kleins in de wiege dat kind was uitzonderlijk kloek gemakt hij schupte en stampte zo met z'n beentjes hij is zelfs ne keer deur zijn wiege gezakt
Hij groeide, hij groeide, hij bleef ie maar groeien groeien zonder ende, 't was leutig om zien zijn maatjes in schole kwamen maar met moeite ze kwamen maar met moeite tot just aan zijn kniên
En je kan nu wel peinzen dat ventje had honger een groot boerebrood was 't beginnen nog nie weerd zijn vader moest wroeten slag om slinger want Piere kon eten, eten lijk een peerd
En Piere wrocht heel zijn leven bij de boeren en trok ie de karre en slachtte het zwijn e sliep in de koeistal bie de beesten want in een bedde en kost ie niet in
En Piere bleef jonkman mo ja zo'n posture nie voor zijn leute want 't dei hem wel zeer als 't jong volk ging dansen en vrijen langs de strate en heeft nog gebleit, ja meer dan ne keer
Maar hij velde de bomen en droeg z'op zijn schoere honderden kilo's ie smeet z'in de lucht e was ie de sterkst'n van uren in 't ronde de grootsten bandiet goenk voor hem op de vlucht
En de mensen zeiden, ja, ze zeggen zo vele waar of geen waar, maar ze zeggen 't alijk ze zeiden : Dag Piere, en peinsden, "de beeste" zo trekken z'een mens zijne name door 't slijk
't Is waar maar hij leefde ie just lijk een beeste veel schone praat kwam d'er nie uit zijn mond e goenk van ze leven nooit naar de messe en z'hebben hem begraven lijk nen hond in de grond
Maar as'k nu nog peize op Piere, de beeste dan schiet er in mijn kop nog altijd die wens der moesten der meer zijn lijk Piere de beeste want dat was een kerel, dat was nog een mens.