Ik hadde nen vriend in noord Canada Ik zeg nen vriend, 't was een broere, een vader In ' t land van d' indianen, Alberta Roger Vandersteene was daar pater
Kinders zit stille en hort naar mijn lied Ik vertel u d'historie van Steentje Ie had vrouwe noch kinders en geld ook al niet Zelfs nie kloek van posteure, 't was een kleintje
Maar ie had in zijn herte een groot gedacht 'k Ga d'indianen van Jezus leren Maar dit was ver boven Steentje zijn macht Geen een die hem wilde bekeren
Daar stond zijn barakke bie de rivier En ie moest vissen en jagen En barre winters zonder eten of vier Ie schreef in zijn brief "ik mag nie klagen"
Ie smoorde zijn pupe en luisterde goed Naar d' oeroude indianeverhalen Van de grote geest die 't al leven doet En van de dood die ons komt halen
De rivier is nen levenslangen tocht En iederen kronkel doe groeien Maakt da' j' gereed zijt bie de laatsten bocht Om de grote zee op te roeien
En ze gingen op jacht, anders ga je daar dood Voor dagen met honden en sleden Want 't vel van de beer is warm en groot En zijn vet en zijn vlees goed om 't eten
Ie schreef op hun late woord voor woord En al hun wondere gedachten Van bergen en bossen had ie toeren gehoord En den hemel die we meugen verwachten
En Steentje wierd opperhoofd Cree-indiaan "Aima Weno", met de geest kon ie spreken Ie had ook den totem voor zijn tente staan Want dat is daar 't heilige teken
Van de Buffalokopheuvels tot in Wabasca Met de kariboe bergen in de verte En rond het grote meer van Atabasca Noemden ze hem kleine man met 't groot herte
Maar nu is ie weg voor zijne laatsten tocht Met zijn kano de zee opgevaren Ie was gereed bie zijne laatsten bocht En ie zei, je moe mie hier begraven
Ik vertel het mijn kinders met mijn simpel lied D' historie van Roger Vandersteene Ie had vrouwe noch kinders en geld ook al niet Ie is dood bie d' indianen, heel allene