Slepoga gavrana krila su nosila
Od visina Prokletija sve do
U tišine Dunava
Proli mi krvcu preko kamena
Kruna trnja u blatu zgažena
Živa mi rana ostala
Breme gorko, telo mi trovala
I nikada nije zacelila

«Težak je teret vremena
veènih zima i snegova»

Oèajno srce bez spokoja
Vodi kroz senke beskraja
Grli ništavilom zaborava, jer
Mertva se duša tetura precima
Ka kraljevstvu mrtvih gavrana

Bezimenom pesmom zvana
Mrtva se duša vuèe žalosna
Kroz kraljevstvo mrtvih gavrana

[Glad, B. Beloševiæ, 7512]