ze is dan toch vandaag nog gekomen
argeloos en speels als altijd
leefde ze in heel verre dromen
haar wereld was veel te wijd

konden wij nog leven zoals weleer
net als vroeger de bloemen
rapen die weerloos werden vertrapt
en de sloten te schreinen lagen

haar lippen stelden geen vragen meer
haar handen leken rozig koud
de glans van haar ogen verdrong steeds weer
in tranen die leken op goud

ze is dan zwijgend van me weggegaan
dronken van diep verdriet
verfoeide ze haar eigen bestaan
de andere wereld wilde ze niet