‘k was ongelukkig getrouwd, al wel een jaar of tien,
want liefde mokt blind en ik had het dus ni gezien.
Onder da schoon gezichtje ging een echte serpent schuil.
Dus ik hield het veur bekeken en dacht zenkik gienen uil.
Dus’k zee: a’k help verhuizen, trekte gij er dan ni uit?
Den otto meugde houwen, da intresseert me just gien fluit!

Want ik zen d’r vanaf van die achterlijke trut,
Mor die loempe geit hee mij iemol leeggeschud.
Mor daaroem ni getreurd, ik zit zeker ni in de put.
Want ik zen d’r van verlost van die onnozel kut!

Gedurende al die jaren hedde gij a goe laten gaan,
Ondanks m’n klein preeke hadde gij een weelderig bestaan.
Elke week nor den tennis, elk jaar een chique reis,
En gingde kleren kopen keekte zeker ni nor de prijs.
Ons zuur verdiende centjes, alles joegde d’r deur,
Mor na godde verand’ring zien zeekik tegen den bankdirecteur.

Want ik zen d’r vanaf van die achterlijke trut,
Mor die loempe geit hee mij iemol leeggeschud.
Mor daaroem ni getreurd, ik zit zeker ni in de put.
Want ik zen d’r van verlost van die onnozel kut!

Nog gien drij weken later had z’al nen andere vent,
En da moet toch wel lukken, ‘k hebbem vruger goe gekend.
Mor ok dach ge meugt z’hemme en veel succes dermee,
En na na vele jaren zattem in mijn stamcafe.
Ik zeg hie se da se, hoe gogget met mijn geliefde ex,
Hij zee: ik zen gon lopen, wa is da mens een heks!

Want ik zen d’r vanaf van die achterlijke trut,
Mor die loempe geit hee mij iemol leeggeschud.
Mor daaroem ni getreurd, ik zit zeker ni in de put.
Want ik zen d’r van verlost van die onnozel kut!



(c) Hopeloos