Far min va skomakar sjål, han tvinna bekatråd.
Han svinga syl og busteleiv når'n sydde nye sula på.
Kniven kruspa I læ, det small I plugg tå tre.
Han va hendug far min, kunna lite tå kort,
No ska're meste skje so fort.

Han va skomakar sjål, so slapp'n kjøpe nytt!
Eg spring rundt I to joggesko, slett ikkji heimesytt.
Han va skomakar sjål, no finst dæ ingen att!
Nye sko æ finast. Gamle sko må hivast.
Men dæ burde skrivast ein sang om far min som lappa sko!

Henda kunn brukast te mangt, og ikkji berre telle peng.
Alt ferdigkjøpt æ fint og dyrt, dæ æ mykji som ein stakkar treng.
Og når dæ ryk og går sundt, bi're kasta I eit søplespann.
Dæ som far min kunna æ're ingen som kan.
Nei, ingen har slik tek som han,
Som va skomakar sjål...