وقتی مهمه چی بپوشم، مهم نی چی تو سرمه
من همونم که هر روز از رو ظاهر می خوننم همه
حرفمو مثل همیشه بی پرده می زنم

تهش یه شب دیگه از این خونه بیرون زدنه
دلم به هیچ جایِ این خونه خوش نی
هرجا یه ذره دلخوشی بوده کشتین
از اولشم هیشکی کنارم نبوده و
پشتم گرم بوده به کوله پشتیم
وقتی با دلِ پر می زنم تو خیابون
و با صدای بلند، هدفونو می ذارم رو گوشم
یه جوری جدا میشم که باورت نمیشه
می دونی؟ انگار یه لباس نامرعی می پوشم
رو مرزِ فاصله ها می زنم قدم
از کف همین خیابون میرم تا قلب قصه ها
و وقتی داری تو از پنجره نگاه
می کنی دنبالم نگرد تو سطح اجتماع
چشایِ کورِ تو منو نمی بینتم
چیزی که نفهمی رو نمی تونی بگیری ازم
حداقل این دفعه رو یه ذره فکر کن
قبل از این که دوباره سایه امو بگیری هدف
ای کاش میشد که یاد گرفت
یا میشد یه جا نوشت
که هرکی هرجوری هست، حق زندگی داره
فرق نداره تصویرش از این دنیا چه شکلی باشه

ما را به دم پیری نگه نتوان داشت (ما را به دم پیری نگه نتوان داشت)
در خانه دلگیر نگه نتوان داشت

تخم داری بذار پا تو کفشام
همیشه همه چی عین آدما رو اعصابه
تو تو ژستی که دنیارو دیدی
من بی تفاوت از این که دنیا تو دستامه
ترس؟ هه، نه نشون نمیدم
چرا دوست داری خفه خون بگیرم؟
تو بهشتتونم به زور نمیرم
من لقمه نگاهای چپتون نمیشم
همه چیزایی که می خوای بگی رو از برم
می دونم آب گذشته چند وجب از سرم
واسه من پشیمونی، بهتر از حسرته
اینه که راهی که دوست دارم تا تهش نرم
با این که قول دادم به خودم جنگ نرم
حالا که اومدم، تنها می مونم تو سنگرم
شما و دنیای زورکیتون یه طرف
یه طرف منم و صدای دفترم
دهن من با زور بسته نمیشه
حرفشو می زنه، طفره نمیره
خفقان تو سکوت بسشه دیگه
این دفعه دیگه بغضش بد ترکیده
تا وقتی این صدا، صدای بی صداهاست
تا وقتی که می تونه این دست بنویسه
قول میدم نبینی منو تو تو سکوت
حتی واسه یه لحظه دیگه

ما را به دم پیری نگه نتوان داشت (ما را به دم پیری نگه نتوان داشت)
در خانه دلگیر نگه نتوان داشت