Er was eens een hemelse dominee Die altijd een preek van de hemel dee Hij hield elke week dezelfde preek Waarin hij dan steeds uit Corinthiers las Het leven begint in de hemelen pas
Het menselijk geluk, het menselijk verdriet De oorlog, de honger, hij zag ze niet Hij hield elke week zijn hemelse preek O luister, gemeente, wat Paulus hier schrijft De aarde vergaat, maar de hemel die blijft
Ineens werd hij ziek, deze dominee Men gaf hem nog hoogstens een week of twee Hij hield in die week voor 't laatst weer die preek Maar zei aan het eind nog iets nieuws bovendien "Dan zal ik toch eindelijk die hemel eens zien"
Hij stierf en liep dadelijk op Petrus af Die van het balkon af een uitleg gaf "Die ronde planeet, weet u niet hoe die heet? Het aards paradijs, o een wonderlijk oord" "Het spijt me", zei de dominee, "nooit van gehoord"