Haar ouders hadden het niet rijk Zij kwam niet uit een villawijk Toch was 'r niets meer dat haar bond Zijgaf zich aan een vagebond Die sprak van liefde, 't oud verhaal En zij geloofde 't allemaal Zo ging ze weg, ze nam niets mee Alleen haar jeugd en het idee Dat hij haar man was, zij zijn vrouw En het altijd zo blijven zou
refr.: Arm kind, zestien lentes zo pril Ach, wat lig je hier stil Langs de kant van de weg
Zij trokken voort van stad tot stad Omdat hij ruimte nodig had Het zwerversleven was te zwaar Niets voor een kind van zestien jaar Haar liefde was haar levenslot Ze ging er langzaam aan kapot Zij kon de hartstocht niet weerstaan Moest tot het einde verder gaan Zij was geen kind, maar ook geen vrouw En wist niet wat 'r komen zou
refr.
Zij werd vermoeid, zag bleek en vaal Verloor haar jeugd, haar ideaal Alleen haar liefde bleef bestaan Toen ging hij weg bij haar vandaan Toch had ze kunnen weten dat Hij niet genoeg aan liefde had Dat op een dag hij weg zou zijn En zij alleen met spijt en pijn Dat hij zolang een meisje had Als stormwind speelt met een enkel blad