De stad lag verlaten als een mistige vlek

En ik wist niet waar ik heen moest gaan
Een vluchtige vogel, een schuwe hond
Het kouwe neonlicht, ik kon niet meer staan
Duizenden straten door, maar ik vond geen uitweg meer
Waar was je, oh, ik wist het niet
Maar je naam riep ik toch keer op keer

Oh, Carolien, oh, Carolien
Laat weten; waar ben je, ik mis je, oh, Carolien
Ik huil om jou, jij bent mijn vrouw
Ben ik je verloren, voor altijd, zeg het me nou

Ik leef in eenzaamheid

Nachten heb ik zo gelopen, door de grijze stad, zonder jou te zien
Doelloos liep ik op 't asfalt van de natte brug, en ik vroeg mezelf hier misschien
Maar ik had de moed al opgegeven, bij mezelf, voor altijd
Ik zag mezelf alleen nog in de etalegeruit, vol haat en spijt

Oh, Carolien, oh, Carolien
Laat weten; waar ben je, ik mis je, oh, Carolien
Ik huil om jou, jij bent mijn vrouw
Ben ik je verloren, voor altijd, zeg het me nou

Oh, Carolien, oh, Carolien
Laat weten; waar ben je, ik mis je, oh, Carolien
Ik huil om jou, jij bent mijn vrouw
Ben ik je verloren, voor altijd, zeg het me nou