[1.]
S?o?ce tkwi?o do po?owy za
horyzontem
Ostatnie oddechy wroga przys?ania?
ca?un nocy
Wielu m??nych wojów nie doczeka?o
?witu
Lecz wicher furii zag?usza? p?acz nad
zabitymi bra?mi

[2.]
Szalej?cy w nas gniew prowadzi? nas do bitwy
Karmi? si? strachem wroga, poi? jego
przed?miertnym wyciem
Có? to za widok wspania?y w blasku
ksi??yca spowity
Tak? to ?mier? okropn? niedrugom
naszym przynosimy

[3.]
Noc si? zach?ysn??a wroga
krwi? przelan?
?una na niebie rozb?ys?a, to
ko?cio?y i domy si? pal?

Wicher niós? pie?? o walce przez lasy
bory i gaje
O m?stwie dumnych Pogan, o triumfie rodzimej
wiary
My zrodzeni na tej ziemi ojców naszych krainie
My synowie Swantewita broni? b?dziem
?wi?te stanice

Nios?y te s?owa do boju lud nasz zbrojny i
dziki
Pod os?on? matki nocy s?ycha?
g?o?ne okrzyki
I nienawi?? w sercach grzmia?a gdy wici
do wojny wzywa?y
Gdy chrze?cija?ska zaraza skazi?a
ojczysty dom nasz wspania?y

Miecze i topory w ich r?kach pie??
?mierci gra?y
W?ród tych co krzy?em naznaczeni trwog?
i ?mier? zasia?y

"Dzia?o si? to w roku 1037, gdy wrogi i obcy
nam porz?dek
chrze?cija?ski burzy? i niszczy?
rodzim? wiar? poga?sk?,
gdy zdradziecka w?adza klasy panuj?cej i
ko?cio?a
wyzyskiwa?a ch?opów i ludno??
niewoln?.

Dzia?o si? to w roku 1037, w czasie
m??nego zrywu walki
o utracon? dum? Pogan.

Po up?ywie przesz?o tysi?ca lat echa
tamtych wspomnie? rodz? si?
na nowo. Te same nadzieje i przymierza p?on?
w naszych sercach.
Walka si? jeszcze nie sko?czy?a..."